Yedi mevsim olsa
ruhumda, hepsi sonbahar olurdu.
Her gün olduğu gibi uyandım, karanlıktan çıkmaya çalışan günaydına . Kahve fincanımda bulmaya çalıştığım kadar, -geleceğime dair bir
ipucu-uykuyla çarpışmadım. Başka hayallerim vardı benim. Anlattığım herkes
korkardı.
Kadınlar vardı. Ben işe
giderken eve dönen.Var dı hepsinin gözlerinde bir umut hala. Ki bazılarının
gözleri ışıltılıydı. Kıskandım. Ruhum çocuktu. Sen de dedim içimden. Kıskandıkların
hayat kadını. Emin olmak mümkün mü gelecekten? Bu günden emin
olamıyorum.
Annemden aldığım mektubu hatırladım.
Sonuncu olanı. ''Yazdıkların çok saçma, iyi misin ?'' diyordu. ''Yoksa garezin
bana mı? Mutlusun da sadece üzmek mi niyetin.''
Bir daha da yazmadı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder