Bir ikindi vakti diyelim...

Benim geldiğim yerde çok zaman vardı hayal kurmak için... Mevsim normallerinde bir mektup yazmak bile zor zanaatti öylesi zamanlarda. Cevapsız bir telefon çağrısının karşılığı olunca daha da zorlaşıyordu. Geride bırakılanların yerinde ve iyi olduğunu öğrenmekten öte birşeydi...Arkadaşlarından, sevdiklerinden, anılarından başka birşey...

Onca aydan sonra gidilen pastanedeki garsonu tekrar görünce, sanki kardeşini görmüşçesine sevinmek gibi geliyordu...Yarı yorgun, yarı uykulu, yarı terli...