1 Ocak 2017 Pazar

7 SONBAHAR GÜNÜ

Yedi mevsim olsa ruhumda, hepsi sonbahar olurdu.

Her gün olduğu gibi uyandım, karanlıktan çıkmaya çalışan günaydına . Kahve fincanımda bulmaya çalıştığım kadar, -geleceğime dair bir ipucu-uykuyla çarpışmadım. Başka hayallerim vardı benim. Anlattığım herkes korkardı.
 Kadınlar vardı. Ben işe giderken eve dönen.Var dı hepsinin gözlerinde bir umut hala. Ki bazılarının gözleri ışıltılıydı. Kıskandım. Ruhum çocuktu. Sen de dedim içimden. Kıskandıkların hayat kadını. Emin olmak mümkün mü  gelecekten? Bu günden emin olamıyorum. 
Annemden aldığım mektubu hatırladım. Sonuncu olanı. ''Yazdıkların çok saçma, iyi misin ?'' diyordu. ''Yoksa garezin bana mı?  Mutlusun da sadece üzmek mi niyetin.''

Bir daha da yazmadı.

'LA ' Dır Tüm Notaları Greensleeves in...




Aşka inanmam. Hayat kadınlarına da gitmem bir daha. Son. Çocuklarımıza gözleri karanlık boşluk olan canavarları anlatmışlar. Şifreyi ele geçirip, kalplerine sızmışlar. Alınlarından sürüyüp onları yanlış sokaklara götürmüşler. Eyvah! Çocuklar için ilahi kitabı çözmüştüm. Rab vardı en başta. Yuvarladı mavi gezegeni. Elveda der mi Rab? Her ilahı kitabı okudum. ''Yazmışsın Rab'' dedim. ''teşekkür ederim.'' Doğru anladım sanmıştım halbuki. Tüm kutsal yerleri, kutsal dağları gezdim. Gördüm. Öyleyse, bilmem gerekirdi. Hayat kadınları, hayat adamları yalancıdır. 
Elveda işe giderken gördüğüm umut ışıltılı gözler. İçimdeki değişimde katkınız büyük. Umutlarınızı kıskanmam mümkün değil ki artık. Gözümde hamamböceği gibi oldunuz bugün. Franz Kafka gibi.
Annemden aldığım son mektup kadar acıttı; merak,pis umutlarınız. Yine de size, her dinde dua ettim.

Rab affet beni.